عکس خودم را گذاشته‌ام پس زمینه موبایلم. هر کسی میبیند با چشمانی گرد شده و لبخندی کج، نگاهم میکند؛ انگار میخواهند بگویند: -خب که چی؟
-چقدر خودشیفته شدی!!
و...
اما واقعا هر بار چشمم به عکسم می‌افتد، احساس عجیبی پیدا میکنم؛ احساس آشتی با خود...
شاید این هم از پیامدهای جلسات مشاوره ام باشد. مشاورم یکی از کلیدهایی که کشف کرده در مورد من همین است که دائم در حال فرارم. نمیخواهم با واقعیات رو به رو شوم، بخشهایی از وجود و شخصیت خودم را انکار میکنم.
من در این مدت واقعا یاد گرفته‌ام که گام اول برای تغییر، پذیرش است. دوست داشتن خود است. با همه قوتها و نقصها.
+اگر یک نفری مثل من دیدید که عکس خودش را گذاشته پس زمینه موبایلش، فورا برچسب نزنید: خودشیفته!
شاید آن یک نفر هم مثل من در حال تلاش برای آشتی با خودش باشد...
++ تجربه به من ثابت کرده که اگر تصویر ادمها را در قلبم حفظ کنم خیلی موثرتر است از اینکه عکسشان دائم جلوی چشمم باشد. اما خود این مشاهده دائمی عکس، شاید یک زمینه باشد، یک مقدمه برای جا باز کردن صاحب آن عکس در قلب...
